ما را دنبال کنید
روایتی از آیینی سنتی که در حرم مطهر رضوی احیاء شد؛
چهارپایه‌خوانی؛ ابراز عاشقی عزاداران در محضر حضرت رضا(ع)
غروب رحلت پیامبر اعظم(ص) و شهادت امام حسن مجتبی(ع)، حرم مطهر رضوی به دریایی از اشک و اندوه تبدیل شده بود. آسمان مشهد در آن لحظات، رنگی از غم و سوگ به خود گرفته بود و زائران و مجاورانی که از سراسر ایران و حتی دیگر کشورهای اسلامی به مشهد آمده بودند، آماده بودند تا در این روز مهم، عشق و ارادت خود را به خاندان اهل‌بیت(ع) نشان دهند.
از ساعات اولیه روز، دسته‌های عزاداری با پرچم‌های سیاه و سبز و با زمزمه‌های «یا رسول‌الله(ص)» و «یا حسن مجتبی(ع)» به سوی حرم مطهر رضوی حرکت کردند. پرچم‌های برافراشته و نوای سوزناک طبل و سنج، خیابان‌های مشهد را به مسیری برای ابراز عشق و ارادت به پیامبر اسلام(ص) و امام حسن(ع) تبدیل کرده بود.
با رسیدن دسته‌ها به حرم، صحن‌ها و رواق‌های رضوی مملو از جمعیتی شد که در دل‌هایشان شعله‌های عشق می‌سوخت. چهارپایه چوبی که در صحن پیامبر اعظم(ص) قرار داده شده بود، میزبان مداح بود که با نوای جانسوز خود، این غروب غم‌انگیز را به اوج رساند. اما اوج این مراسم، حضور مداح برجسته، امیر کرمانشاهی بود که بر روی چهارپایه قرار گرفت و نوای دلنشین و سوزناک خود را آغاز کرد.
همزمان با نوای او، پرچم‌های سیاه و سبز دسته‌های عزاداری یکی پس از دیگری بر فراز صحن حرم برافراشته شدند. نوای دلنشین مداح، به همراه اهتزاز پرچم‌ها در باد، صحنه‌ای از عشق و سوگ را به تصویر کشید که هیچ‌گاه از خاطر حاضران پاک نخواهد شد.
زائران و مجاوران، برخی با چشمانی خیس و سرهایی به زیر افکنده، به نوای او گوش سپردند و برخی دیگر با اشک‌هایی که بر گونه‌هایشان جاری بود، دست بر سینه به احترام این روز ایستادند. هر نگاه، هر اشک، و هر زمزمه‌ای که در این لحظات به زبان می‌آمد، تصویری از عشق بی‌پایان به اهل‌بیت(ع) را در ذهن‌ها نقش می‌زد و با گفتن «لبیک یا حسین(ع)» عزاداران نبوی در صحن و سرای رضوی می‌پیچید.
غروب آفتاب، جای خود را به شب داد، اما فضای حرم مطهر رضوی همچنان غرق در نور، عشق و اندوه بود. با پایان مراسم، زائران و مجاوران، با دلی پر از عشق و چشمانی خیس، از حرم خارج شدند. صدای نوای جانسوز مداح و تصویر پرچم‌های برافراشته‌ای که در باد تکان می‌خوردند، تا همیشه در دلها و خاطره‌ها زنده خواهد ماند. این غروب سوگ، نشانه‌ای از پیوند بی‌پایان دل‌های عاشق با اهل‌بیت(ع) بود که هرگز فراموش نخواهد شد.
