در ایام پایانی ماه صفر و به‌ویژه سه روز آخر این ماه، همزمان با سالروز رحلت پیامبر اکرم(ص)، شهادت امام حسن مجتبی(ع) و شهادت امام رضا(ع)، سیمای حرم مطهر رضوی به صحنه‌ای از شکوه عزا و اتحاد تبدیل شد. جای‌جای صحن‌ها و رواق‌ها مالامال از حزن و اندوه بود، خیابان‌های منتهی به مرقد مطهر و منور رضوی مملو از جمعیت سیاه‌پوشی بودند که با گام‌هایی استوار به سوی حرم روان بودند و زمزمه‌های «یا رسول‌الله» و «یا حسن و یا رضا» از هر سو به گوش می‌رسید.

گویی تمام شهر در مصیبت جانکاه خاندان نبوت، جامه‌ی ماتم بر تن کرده بود. حرم امام رضا(ع) در ماتم مصائب آل‌الله سوگوار بود. نور شمع‌ها در میان صحن‌ها می‌رقصید و هاله‌ای از غم را بر چهره زائران می‌تاباند. عطر عود و اسپند، فضا را معطر کرده و دل‌ها را به آرامش دعوت می‌کرد.

آن شب‌ها در حریم هشتمین اختر آسمان امامت، عزاداری شکلی دیگر داشت و آمیخته بود با اشک‌های اندوه و دل‌هایی که در سایه‌سار کرامت رضوی، آرام گرفته بودند. آن روزهای حزن‌انگیز، فرصتی گرانبها برای تعمق در سیره پاک و درخشان این اولیای الهی و بازخوانی درس‌های جاودان زندگی آن‌ها بود که همواره چراغ راه بشریت بوده‌اند.

زائران از شهرهای مختلف ایران و استان‌های دور و نزدیک و همچنین از کشورهایی مانند عراق، افغانستان، ترکیه، آذربایجان، پاکستان، هند، بحرین و کویت آمده بودند تا خود را به این ملجأ و حریم امن الهی برسانند و در این عزاداری شرکت کنند. چهره‌هایشان خسته اما مصمم بود، گویی رنج سفر را به عشق زیارت، به جان خریده بودند.

صدای ذاکران و مداحان در آن شب فضای صحن‌های حرم مطهر رضوی را آکنده از عطر عشق و ایثار کرده بود و زائران همصدا با آنان، نغمه‌های غم و اندوه سر می‌دادند.

در این چند شب و روز، آیین‌های سوگواری متعددی در ساعات مختلف شبانه‌روز و در نقاط متنوعی از حرم با حضور زائران و مجاوران در حرم مطهر امام رضا(ع) برگزار شد. در این ایام در حرم دست‌ها به سوی آسمان بلند بود و قلب‌ها به یاد مظلومیت اهل‌بیت(ع) می‌تپید. آن شب‌ها حرم رضوی، نه فقط یک مکان بلکه دریچه‌ای به سوی آسمان بود؛ جایی که دل‌ها به خدا نزدیک‌تر می‌شد و اشک‌ها، زبانِ دل می‌شدند.