چهارشنبه‌های امام رضایی‌در مدارس حاشیه شهرمشهد

در حدیث و روایتی آمده که امام همچون کعبه است؛ به سوی کسی نمی‌رود، بلکه این مردم هستند که باید برای رسیدن به سعادت به سمتش بروند، دورش بگردند و به دعوتش لبیک بگویند. ماجرای امام رضا  اما انگار فرق می‌کند؛ با این‌که امام است و همچون کعبه و باید همه با شوق به سویش روانه شوند و پروانه‌وار دورش بگردند و این چنین هم هست، اما یک نکته باریک‌تر از مو این‌جاست و آن این‌که، امام هشتم، معروف و شهره به امام مهربانی‌هاست؛ آرامش‌بخش است؛ نوازشگر است؛ پرمهر است و توجه و مهربانی‌اش به تمام مردم جهان مثال‌زدنی است ... شاید به همین دلیل است که مهرورزی و نگاه ویژه‌اش مثل امواجی از نور سراغ هر محله و کوی و خانه‌ای در هر سرزمین دور و نزدیکی می‌رود و نسیم مهر و محبتش گونه هر آدم آشنا و غریبه و دوست و دشمنی را می نوازد؛ مثلا گاهی لای یک پرچم سبز تا شده می‌نشیند و سوار بر آن راهی تک تک بیمارستان‌ها و آسایشگاه‌های شهر می‌شود و بوسه بر گونه بیماران یا آدم‌های تنها و دلخسته می‌زند؛ گاهی بسته متبرکی می‌شود و با واسطه‌ای به دست جوان دلشکسته‌ای در دورترین نقطه کشور می‌رسد؛ گاهی هم شور می‌گیرد و خود را به جمع نوجوانان دانش‌آموزی می‌رساند که لای کتاب و دفتر و میز و نیمکت مدرسه پنهان شده و در فشار تنگناهای اقتصادی، حوصله یا وقت سرزدن به همسایه پرمحبت خود را پیدا نکرده‌اند.