دهه پایانی صفر، مشهد حال و هوای غریبی داشت؛ یک‌سر سیاه‌پوش بود و حزنی سنگین اما آرامش‌بخش روی آسمان شهر سایه انداخته بود؛ شاید برای همین   «آرام جان‌ها» شعار محوری این دهه اعلام شده بود؛ آرام جان‌ها با تاسی از ویژگی انیس و النفوس بودن امام رضا و آرامش‌بخش بودن بارگاه ملکوتی ایشان برگزیده شد.
خیل سیاه‌پوشان زائر کم کم از دروازه‌ها و ورودی‌های شهر وارد مشهد می‌شدند؛ کرور کرور؛ ده‌ها و صدها هزار دلداده مصیبت‌زده از غم و اندوه فراق و شهادت رسول خدا (ص) و  فرزندانش؛ امام حسن مجتبی و امام رضا ...
جمعیت انبوه بود و نیازمند پذیرایی و خدماتی در شان میزبانی که امام است و رئوف است و کریم؛ لذا خدام حضرت به میدان آمدند، با تمام قوا و امکانات.
خادمان آستان قدس رضوی از صدر تا ذیل در تمام بخش‌های آستان مقدس در آماده‌باش کامل و آماده خدمت به زائران دور و نزدیک شده بودند؛ از هفته‌های پیشتر از دهه پایانی ماه صفر ...
گروهی از خادمان کار سیاه‌پوش کردن حرم را با کتیبه‌های عزا بر عهده گرفتند؛ گروهی دیگر عهده‌دار خدمات رفاهی زائران از جمله خدمات صندلی چرخدار، خدمات فرش‌آرایی، دفاتر امانات و پیداشدگان، چایخانه‌ها و مهمانسراها و ده‌ها خدمت دیگر شدند تا به شایستگی از زائران و مهمانان امام همام پذیرایی کنند.
اگرچه برای زائر دل شکسته که برای اقامه عزای شهادت....